Wow, het was vandaag de laatste wereldbeker wedstrijd van het jaar in Eilat, Israël. Volgend jaar zijn er nog exact vijf wedstrijden voor de olympische spelen, vijf kansen om een kwalificatie af te dwingen. Nu weet ik de details niet waaraan de Belgische kanshebbers moeten voldoen, maar ik ik volg ze wel.
Axel Zeebroek was lang geleden een teamgenoot van mij. Bij de vorige spelen heeft hij het net niet gehaald. Hij moest toen tweemaal top acht halen op een wereldbekerwedstrijd. Dat was hem ook gelukt, maar het moest in verschillende jaren gebeuren en het was op opeenvolgende wedstrijden en hetzelfde jaar. Hij was toen top, maar dat was voor een selectie niet voldoende. Vandaag in Eilat heeft hij een prachtige tiende plaats behaald. De concurrentie is echter veel zwaarder als vier jaar geleden. Ik hoop dat hij het toch nog haalt, maar het zal heel moeilijk zijn.
Peter Croes was een dorpsgenoot en ik hoop dat ik hem als vriend mag beschouwen. Ik ben ondertussen verhuisd, en het is een hele tijd geleden dat ik hem gezien heb, maar ik volg zijn resultaten natuurlijk wel. Peter is Belgiës grootste kans om een triatleet te hebben in Peking. Hij is tweevoudig Europees kampioen bij de juniores en op dit moment de sterkste Belg op de olympische afstand. Spijtig genoeg heeft hij een heel moeilijk jaar achter de rug. Ik ken de details niet, maar een breuk met zijn trainer was er een deel van. Als resultaat waren de resultaten tot nu toe niet voldoende om de kwalificatie af te dwingen. Het lichaam was misschien wel goed genoeg getraind, maar ik vermoed dat het hoofd er niet volledig bij was. Mentale rust is nu eenmaal onontbeerlijk om als atleet op het hoogste niveau te kunnen presteren. Mentale kracht maakt op dat niveau, waar de resultaten bepaald worden door een verschil van enkele seconden, het verschil tussen meespelen voor de knikkers en het midden van het pak. Emotionele turbulentie, zoals een breuk met een trainer en goede vriend, hoe lastig maar misschien ook wel noodzakelijk als dit is, kan dus nefast zijn voor de prestaties.
Vandaag in Eilat was het resultaat voor Peter misschien minder goed als gehoopt, bij werd 24ste. Wat echter veel belangrijker is, zijn de tussentijden. Er was een kopgroep van een man of zeventien en Peter heeft net iets te traag gezwommen om daarbij te zijn. Zijn looptijd zou in die kopgroep echter voldoende geweest zijn om te spurten voor de tweede plaats.
Op de vorige wereldbekerwedstrijd waar hij meedeed, in Cancun, Mexico deed hij nog beter. Toen was het een negentiende plaats en een looptijd die sneller was dan de winnaar, Simon Whitfield, de olympische kampioen van Sydney. Nu weet ik natuurlijk dat het allemaal vijgen na pasen zijn, en een hoop “als” en “moest”, maar toch.
Chique Peter, heel straffe prestaties, ik duim dat het zwemmen nu ook in zijn plooi valt en dat je op die manier de kwalificatie in één van die vijf wedstrijden volgend jaar toch nog kan afdwingen. Vanaf dat moment is alles mogelijk, ik duim voor je.
