Er was reeds lang sprake van. Reeds lang hoorde men veel klagen en jammeren uit mijn richting komen. Lang ook heb ik geprobeerd om zelf een en ander in handen te nemen om de klachten te verminderen. Meestal met weinig succes. Maar wel met een hoop extra stress tot gevolg, vooral wegens het onvermogen om de dingen te veranderen, of eerder één man te veranderen. De stress werd voor mij alleen erger. Maar ik vond dat ik vast hing, wegens de kleine. Het kindje dat we “samen” gebaard en opgevoed hadden. Het kindje dat niet groot genoeg was om losgelaten te worden, niet groot genoeg is. Maar ik voelde me verantwoordelijk, en liet dus niet los.
De gedachten zijn echter niet te stuiten. De tegenwerking werd te groot. Er zijn beloftes gedaan, vele beloftes. Dat het kindje niet alleen in mijn gedachten van mij zou zijn, maar ook officieel. De beloftes zijn echter nooit realiteit geworden. Er waren eerst veel uitvluchten, totdat het duidelijk was dat het niet ging gebeuren. En zelfs dat werd ontkend, of tenminste, er werd beweerd dat er samen was besloten om geen partner te worden. Toen is er bij mij al iets gebarsten. Wist ik dat ik voor niks geïnvesteerd had, in opoffering, in kostbare tijd, in (gedorven) geld. Ik wist toen al ik dat ik mijn baby moest loslaten, maar kon ik het nog niet.
Tijd brengt echter raad. En de tijd bracht ook een andere aanbieding. Die ik heb aangenomen. Om niet meer met mijn voeten te laten spelen. Ik ben weer naïef geweest. Ik zal proberen dat nu weer minder te zijn, hoewel ik toch ook nog zo graag wil geloven. Dat zal me waarschijnlijk nog wel een paar keer geld kosten, so be it. Het is goed geweest, er zijn vele dingen gerealiseerd, maar er zat zoveel meer in. Volgende keer beter. Deze keer beter. Ik ben veranderd van opdrachtgever, de teerling is wederom geworpen.
succes ermee!!!!!!