geduld is een schone zaak

Het heeft even geduurd. Eigenlijk dacht ik dat het kalf al verdronken was, dat er niks meer in huis zou komen van mijn bestelling. Er was gezegd dat het vier à zes weken ging duren. Ik dacht daar toen al het mijne over en rekende eerder op acht. Twee maanden geduld, dat moest wel lukken.

Als die twee maanden (ruim) gepasseerd waren had ik al eens gebeld. Er was een probleempje, geen goed materiaal voorhanden, gezien mijn wensen toch wel speciaal waren. Het zou nog een paar weken duren, dan wouden ze me bellen om te komen kiezen.

Niks gehoord, ondertussen waren we al bijna vijf maanden verder. Och ja, misschien toch maar de planning aanpassen. Het ding niet laten komen en later eventueel een andere keuze maken.

En plots, een paar dagen later bellen ze, om te vragen wanneer ze kunnen komen leveren. Ik kan het al niet meer over mijn hart halen om te weigeren, dus laat ik de tafel komen. En maar goed ook, want ze is mooi geworden, volgens de bestelling, en staat goed in ons huisje.

De twijfel was nochtans gegrond. De bestelling was gedaan met de grootte van de living in gedachten. Maar gezien er een stukje muur binnenkort gaat verdwijnen is de situatie ineens anders. Mijn voorkeur is altijd geweest om een grote tafel te hebben, maar de ruimte liet niet toe een grote rechthoekige tafel te plaatsen. Of toch niet zonder er een verkrampt gevoel aan over te houden. Dus werd het een vierkante tafel.
Met een stukje muur minder is de ruimte natuurlijk helemaal anders, dus het *moest* niet echt meer vierkant zijn. Maar goed, de tafel is mooi en zal dus een prominente plaats krijgen (ha, dat eist ze zelf wel op, je kan er niet naast kijken).

De bestelling viel trouwens samen met het begin van mijn huidige relatie. Daar heb ik helemaal niet moeten wachten, niet veel geduld moeten oefenen, geen twijfels. Daar zijn we ook al aan vijf maanden. Die vijf maanden lijken snel gepasseerd te zijn. Of eigenlijk niet, eigenlijk lijken ze al veel langer te duren. Ook dat is mooi.