Het is zover, sinds vandaag zijn alle formaliteiten rond en binnenkort zal ik de officiële papieren ontvangen waaruit blijkt dat ik gescheiden ben. Hierbij moet gezegd worden dat binnenkort naar verluid relatief is, want het zou makkelijk nog meer dan een maand kunnen duren.
Er zou sinds het begin van de maand een wetswijziging zijn waarbij scheiden op zes maanden tijd mogelijk zou zijn. Heel mooi, maar dit lijkt niet echt nieuw. Voor scheidingen met onderlinge toestemming, en zolang er geen kinderen zijn, lijkt mij dat het al mogelijk was. Dat het voor mij langer geduurd heeft lijkt alleen veroorzaakt door wat vertraging bij het opstelling van het akkoord door de notaris.
De procedure lijkt eigenlijk ronduit belachelijk, maar is waarschijnlijk toch noodzakelijk om misbruiken te voorkomen en koppels toch de mogelijkheid te geven de brokken eventueel nog te lijmen en niet overhaast tewerk te gaan. Ik ben tweemaal op de rechtbank moeten gaan tekenen voor akkoord. Het wachten tot je aan de beurt bent niet meegeteld heeft dat in beide gevallen hooguit een minuutje geduurd. “Bent U nog steeds akkoord met de scheiding”, “ja/ja”, “hier tekenen”.
That’s it.
Op naar de rest van mijn leven, maar die was gelukkig al goed bezig. Scheiden kan ook in vrede en doet echt niet altijd lijden.