Ik stond vroeger in triatlon middens bekend als “beest”, meer specifiek “fietsbeest”. Ik was in die tijd (op het sterkst van mijn kunnen – toen ik goed getraind was) dan ook een van de sterkste fietsers onder de triatleten. Ik kon dan ook, als redelijke zwemmer en loper, steevast een paar plaatsen goedmaken in het fietsen. Waarvan ik er dan terug een paar verloor tijdens het lopen. In die mate zelfs dat mijn eindresultaat meestal goed verspelbaar was door mijn positie halfweg het fietsen.
In die tijd waren mijn fysieke capaciteiten blijkbaar heel goed. Ik ben nooit veel gehinderd door blessures of ziekte. Mijn stevige bouw heeft hier ongetwijfeld ook voor geholpen (maar is dan weer een nadeel voor het lopen).
Recentelijk, en dan bedoel ik ongeveer de laatste anderhalf jaar, heb ik dat gevoel van een onverwoestbaar lijf te hebben niet meer. Ik denk dat ik nog wat te jong ben om te denken dat dit een gevolg is van mijn ouderdom. Neen, in de laatste achttien maanden ben ik naar mijn gevoel veel te veel ziek geweest, ben ik teveel hervallen als ik dacht genezen te zijn, en heb ik teveel last van spieren die trekken en wringen.
Ik kan het wel plaatsen. Rust is een essentiële factor om het lichaam in topconditie te houden, en ik zal vroeger waarschijnlijk ook een gezonder eetpatroon gehad hebben. Maar vooral rust lijkt me belangrijk, meer nog mentale rust en minder stress.
Eind vorig jaar zat ik er een beetje door. Ik ben toen ook serieus ziek geworden (twee, drie weken ziek met veel koorts) en begon toen te beseffen dat mijn werksituatie dit voor een groot deel (mee) veroorzaakte. Of beter, mijn beleving van de werksituatie en dat ik de dingen onvoldoende van me kan afzetten.
Dankzij de hulp van Kristien heeft dit alles geleid tot een evaluatie van mijn leven en werken, en een bepalen van nieuwe doelstellingen. Dat heeft alles samen wel zo’n negen maanden geduurd vooraleer ik een helder beeld kreeg en een paar knopen in mijn hoofd heb kunnen doorhakken.
Allen het opnieuw hebben van doelen was goed in mijn hoofd. Dat was al te lang niet meer het geval omdat ik mijn privé/sport doelen teveel heb laten wegvegen doordat ik me teveel heb laten meeslepen op het werk.
Ondertussen is gebleken dat het heruitvinden van mezelf te traag is gegaan, waardoor ik mijn doelen weer zal moeten bijstellen. Voor het eerst heeft dit als gevolg dat triatlon helemaal geen prioriteit meer is. Het herzien van mijn werksituatie heb ik nu ook al terug moeten herzien. De andere ideeën zijn nu ofwel moeilijker ofwel irrelevant geworden. Maar ik zal proberen deze keer minder lang na te denken om nieuwe doelen te bepalen.
De fysiek sterke beer ben ik voorlopig niet meer, maar ik hoop dit terug te kunnen bereiken.
Ik zal echter wel steeds een knuffelbeer blijven. Alleen spijtig dat ik ondertussen mijn berin kwijtgespeeld heb.
Je bent jezelf een beetje verloren de afgelopen tijd zo te horen. Dat is zo jammer, wanneer je je eigen dingen weer oppakt, dat wat echt vanuit jou komt, dus geen werk o.i.d., dan geeft dat je ook weer kracht. Het is als een batterij: je zult hem af en toe moeten opladen anders kun je niet door. Soms word je je ongewild heel bewust van de beperkingen van je lijf.
Zo te horen ben je weer aan het opklimmen (we houden de boom-woordgrapjes erin! ;)) en is het enige dat je nu nog mist de overtuigingskracht, de vreugde, om het te doen. Maar ook die komt wel weer. Knuffelbeer of Fietsbeer, wellicht zijn er nog wel veel meer beren op je weg dan je ooit voor mogelijk had gehouden. 😉
(Even taalzeuren: “Ondertussen is gebleven dat het heruitvinden van mezlf te traag is gegaan…” en “Maar ik da proberen deze keer minder lang…” even spelfoutjes uithalen, dat staat mooier. :))
Een van de problemen is dat “mijn eigen dingen” ook wel voor een groot deel mijn werk is. Op de goede dagen 🙂 Verder was dit vooral triatlon, maar daar heb ik blijkbaar nu net niet veel zin in.
Ik vind inderdaad dat ik heel goed aan het opklimmen was. Maar de scheiding slaagt me toch terug een heel stuk achteruit. Maar ik weet wel ongeveer wat ik moet doen om er sterker uit te komen. Nu moet ik het wel nog proberen waar te maken natuurlijk.
En dank voor de opmerking, de taalfoutjes zouden er nu (meer) uit moeten zijn.
Als dat zo is, is dat mooi. Maar wanneer je werk je uitput, dan klopt die redenatie toch niet meer geloof ik. 😀 Nu ja, toch wel: er zijn mensen die geen grenzen kennen, over hun eigen grenzen gaan omdat ze het leuk vinden wat ze doen, maar dan evengoed uitgeput raken. Wanneer dat het geval is zul je toch afstand moeten leren nemen. 🙂
Vanwaar de tegenzin bij triatlon? Omdat je uit vorm bent? Omdat het allemaal zo zinloos lijkt? Omdat…?
Die scheiding zal je zeker een terugslag geven. Maak het waar, inderdaad, geen groter plezier dat je jezelf kan doen dan opkrabbelen na zware tegenvallers. What doesn’t kill you makes you stronger weet je wel, om maar weer eens met gemeengoed te gooien. 😉
Helemaal foutloos nu! 🙂
Werk bestaat nu eenmaal uit twee dingen. Het creëren van software en/of oplossingen (voor mij essentie), en een hoop bullshit die erbij moet. Bij momenten (eigenlijk meestal de laatste tijd) overheerst de bullshit teveel en krijg ik te weinig de mogelijkheid tot creëren. Dan wordt het soms te veel (onredelijkheid in opdrachten of termijnen helpt ook niet).
Verder is er een deel werk dat ik vooral doe voor de centjes (in opdracht), en een deel dat ik zachtjes aan het opstarten ben waarbij ik eigen projecten wil uitwerken. Het is allemaal programmeren en dus allemaal werk, maar het laatste is leuker als het eerste.
Ik vind het niet leuk om over mijn grenzen te gaan, maar ik wil wel absoluut resultaat halen. Soms ga ik over mijn grenzen om resultaat te halen. Dat is een resultaat van een gedrevenheid die in me zit.
Probleem voor triatlon is dat ik door de plannen die er voor de scheiding waren aan het afbouwen was naar een recreatiever, minder prestatie gericht niveau. Gezien ik nu dus geen doel heb en omdat er nu zoveel andere dingen te doen zijn, komt het er niet direct van. Uit vorm zijn is geen probleem, dat is op een maand of twee weer redelijk in orde. Ik heb echter een grote vrees voor eenzaamheid, maar heb anderzijds ook een neiging om te leven als kluizenaar. Binnen een relatie heb ik hier geen last van, want dan kan ik voldoende aan de band met mijn partner. Gezien ik nu terug vrijgezel ben, is het belangrijk dat ik een sociaal leven opbouw om tegen die eenzaamheid te vechten. Trainen is wel heel leuk, maar ook een eenzame bezigheid, dus mag ik dat in de nabije toekomst zeker niet te dominant laten worden. Ik heb nu nog geen oplossingen gevonden om serieuze trainingen met een sociaal leven te combineren.
Ik zal er wel oplossingen voor vinden. Ik was reeds in het laatste jaar aan mezelf aan het werken, met toch zeker een paar succesjes. Ik zal blijven aan mezelf werken om een beter mens te worden en zowel mezelf en anderen gelukkiger te (proberen te) maken.
Die eenzaamheid, dat is een goed punt. Je moet absoluut niet in deze tijd, nu je dit allemaal meemaakt, jezelf afzonderen. Dat kan desastreus zijn. Maar tegelijkertijd moet je ook net die dingen doen waar je je lekker door gaat voelen. Als dat rennen is, dan sta je dus voor een dilemma. Is er geen middenweg? Groepsgewijs rennen? 😉 😀
Ik vind je wel bewust van alles wat er speelt, als ik je zo lees denk ik dat je alle wijsheid in je hebt om je leven te laten slagen op welke manier dan ook, alleen moet je durven beslissingen te nemen? Jezelf herscheppen is een intensief proces.
Ik kan gelukkig inderdaad wel een paar trainingen in gezelschap afwerken.
Het nemen van beslissingen is niet altijd even makkelijk. Het is om te beginnen niet altijd even eenvoudig om te weten wat ik zelf wil.
Het geheim is dat niemand weet wat hij/zij wil vaak, dat iedereen honderden voors en tegens kan verzinnen. De kunst is simpelweg één van de opties te kiezen en daarvoor te gaan. Uiteindelijk maakt het vaak weinig uit welke beslissing genomen is, het leven plooit zich toch wel rond je innerlijk. Al begin je bij C, vaak eindig je alsnog bij A. Maar niet kiezen zorgt voor lethargie, voor irritatie en voor stilstaan. Eeuwig twijfelen maakt niet dat de tijd stilstaat, hij gaat toch verder, dus kun je hem maar beter proberen bij te benen. Zekerheid dat je het juiste kiest krijg je toch niet, zelfs naderhand zijn er altijd voors en tegens te noemen.