Afgelopen weekend is Bert Jammaer op schitterende wijze als eerste over de meet gekomen in Ironman Lanzarote.
Dit is een van de mooiste en zwaarste ironman wedstrijden. Bert heeft zijn overwinning met extra overtuigend gemaakt door van bij de start van het fietsen alleen op kop te zijn en de anderen te laten achtervolgen, grote klasse.
Dit is een duidelijk bewijs van zijn klasse en een mooi resultaat van jaren intensieve training. Gezien zijn leeftijd (en het feit dat hij nog steeds geen full-time prof is (was?)) mogen we nog meer mooie resultaten van hem verwachten.
De resultaten zijn zonder twijfel ook deels te danken aan de goede begeleiding die hij al jaren heeft van zijn coach. Vroeger (in zijn jeugdjaren) was dat Paul Van Den Bosch, maar ondertussen wordt hij al een paar jaren begeleid door Marc Lamberts. Hij moet het natuurlijk zelf doen, alle trainingen afwerken en het talent (zowel fysiek als mentaal) hebben om dit soort resultaten te halen, maar zonder structuur om om het juiste moment te pieken is het tegenwoordig niet meer mogelijk in dit soort wedstrijden te zegevieren. Deze heren hebben bijgedragen tot een geleidelijke opbouw waardoor Bert jaar na jaar sterker is geworden.
In de media zien we nu regelmatig staan dat Bert hiermee de zesde Belgische ironmanwinnaar is. Nu kan ik het toch niet laten om dit recht te zetten. Bert is daarmee de zesde professionele ironman winnaar, samen met Luc Van Lierde, Marino Van Hoenacker, Dirk Van Gossum, Gerrit Schellens en Rutger Beke.
Er is echter ook eens een ironman geörganiseerd in Amerika waar toen alleen prijzengeld was voor de vrouwen (en dan nog alleen de profs). Toen heeft er ook een Belg gewonnen. De eer werd behaald door Tony Delogne, een man die in het Belgische circuit meedraaide toen ik zelf nog junior was. En dan zijn er nog (minstens) twee andere Belgen die niet-ironman-label maar wel ironman-afstand wedstrijden hebben gewonnen. Toegegeven, die drie overwinning niet vergelijkbaar zijn in waarde als de beruchte zes (veel minder sterke concurrenten)..