Ik voel me tegenwoordig een beetje alsof ik permanent op een rollercoaster zit. De ene dag (moment, enkele uren) voel ik me goed, blij en vol liefde, de andere moment voel ik me leeg, moe gevochten en zie ik het niet zo goed zitten.
Ik probeer zo goed mogelijk te blijven geloven in de kansen om het als koppel te overleven. Meer nog, ik ben ervan overtuigd dat -als we het overleven- dat we dan een pak sterker in de wereld zullen staan. Ik probeer er ook nog voor te vechten, maar het begint me bij momenten zo moeilijk te vallen. Als je partner zegt dat ze het gevoel kwijt is en niet weet of het terugkomt, dan wordt het moeilijk. En ik voel het ook, tot mijn grote spijt, ik voel dat zij het niet meer voelt. Ook begin ik aan mezelf te merken, dat kleine dingetjes, waar ik tot voor kort geen probleem van maakte mij nu beginnen te ergeren. Dingen die ik al wist, maar waarvan ik niet dacht dat het zo erg is, waarvan ik eigenlijk denk dat het niet sterk was.
Ik vrees dat het tijd wordt om naar de toekomst, naar een andere toekomst te kijken. Niet omdat ik het zo wil, maar omdat het anders ook niet gaat. En hopen dat dit een beetje tijd voor bezinning geeft die misschien toch wat brokken kan lijmen. Misschien…
(*) Ik ben geen voorstander van het gebruik van anderstalige termen als er een gelijkwaardig Nederlandstalig alternatief is. In dit geval vermoedelijk “achtbaan”. Alleen… bij een rollercoaster denk ik aan op en naar gaande figuren aan (niet altijd even) hoge snelheid in een karretje. Bij achtbanen denk ik eerder aan loopings etc. En ik weet wel heel goed wat ik me moet voorstellen bij de emotionele hoogtes en laagtes, maar emotionele loopings?