Ik ben ondertussen al enkele weken aan het lezen in “Midnight’s Children” van Salman Rushdie. Het is zeker geen eenvoudig boek, integendeel, het taalgebruik is verre van simpel, en er komen zoveel personages in voor dat het soms moeilijk is om te weten wie er juist bedoeld wordt. De vreemde Indische namen helpen hiervoor ook niet.
Ik zit dus nog maar net voor halfweg, maar heb toch wel al een paar hele leuke, mooie stukken ontdekt. Meestal door mooie omschrijvingen, of originele ideeën, maar ook soms door taalkundige vondsten. Zoals in het deel dat ik net gelezen heb, waarbij de leestekens bijna allemaal worden weggelaten om de snelheid te vergroten, en een meer verwarde indruk te geven. Werkt eerst even verwarrend (wat ook goed overeenkomt met de inhoud), maar is uiteindelijk gewoon knap.