Een stukje van molady heeft me doen nadenken. Wel niet zozeer nadenken, maar misschien eerder reageren.
Ik ben zelf een laatbloeier geweest in de liefde. Mijn oorspronkelijke idee was dat ik maar eenmaal in mijn leven zou verliefd worden en dat ik met dat meisje mijn hele leven zou delen. Ik was dan ook niet van plan om al te jong verliefd te worden.
Dat was dus verkeerd ingeschat. Er is een schattig meisje een pak voor mijn planning mijn pad gekruist. Ze bewoog zich met zoveel stijl dat ik smolt. Hoewel het eerste smelten eigenlijk in de bioscoop tijdens “Beetlejuice” gebeurde. Ik was wel te verlegen om veel initiatief te nemen, wist niet wat zeggen tegen haar of hoe toenadering zoeken. Maar ik maakte mij geen zorgen. De liefde zou zorgen dat wij elkaar vanzelf zouden vinden. Ik heb dus enkele jaren voor dit meisje liggen smachten maar de enkele pogingen die ik uiteindelijk gewaagd heb om meer contact te krijgen hebben toen niet geholpen. Het heeft dan nog een hele tijd geduurd eer ik haar uit mijn hoofd kon zetten.
Het is dan ook maar een pak later dat ik mijn eerste (korte) relatie heb gehad. Een tijdje later gevolgd door de enige serieuze relatie tot nu toe, gedurende zeven jaar.
Ik heb dus niet veel “ervaring” in de liefde maar heb daar eigenlijk nooit veel behoefte aan gehad. Ik vind het een prachtig concept om het leven te delen met iemand, om elkaar door en door te leren kennen zodat je elkaar op den duur bijna zonder woorden kan aanvoelen, om het leven samen te ontdekken en samen te beleven. Je leert elkaar heel goed kennen, maar toch ook weer niet helemaal, zodat er toch altijd nog wat verrassing is.
We leven echter in een wereld waarin de lichamelijke liefde serieus gepromoot wordt, en tot de essentie wordt verheven. Er wordt ons om de oren geslagen met allerhande tips en advies voor meer en beter. Hoewel er enerzijds nog steeds een zeker taboe en hush-hush sfeertje is als het over sex gaat, worden we volgens de statistieken verondersteld ontzaggelijk veel van bil te gaan. Aan de liefde of de relatie wordt weinig of geen aandacht gegeven. Dat lijkt minder belangrijk, misschien omdat het minder goed verkoopt. We leven nu eenmaal in een consumptie maatschappij.
Nu ik weer vrijgezel ben, trekt het mij wel aan een tijdje losbandig te leven, om zoals molady zegt “trampolinegewijs van bed naar bed te hoppen”. Vanuit lichamelijk standpunt voel ik die behoefte. Maar toch, het lijkt me zo hol en leeg. Dat is misschien wel leuk vertier, maar het goede gevoel is weg na het orgasme. Er is geen voldoening achteraf, en geen doel om naartoe te werken. Neen, voor mij is de liefde, het samen-zijn het pad en samen-horen het doel.
Eigenlijk was ik er in zekere zin trots op, dat ik in mijn leven maar één vrouw zou “gekend” hebben. Het klinkt misschien niet sexy, niet modern, maar heeft toch nog wel iets romantisch. Het is een idee, of droom die ik moet opgeven, zoals ik ook het idee om maar eenmaal verliefd te worden heb opgegeven. In de komende periode zal ik een soort evenwicht moeten zoeken tussen de lichamelijke behoefte aan liefde en de mentale behoefte. Het kopke zal vermoedelijk wel de bovenhand krijgen, zoals bij mij meestal het geval is, maar uiteindelijk gaat het toch altijd samen, moet het samen, “mens sana in corpore sana”.
Ik snap niet zo goed waar die zwart-witverdeling vandaan komt. Ofwel is het ware liefde, ofwel is het platte seks. Waar is de rest? Je kunt toch ook gewoon iemand ontzettend leuk vinden, en er voor een tijdje je leven en bed mee delen, terwijl je tegelijkertijd weet dat dit niet degene zal zijn met wie je oud gaat worden? Zolang je beiden dat gevoel hebt is dat oké toch? Die relaties kunnen gewoon op dat moment precies alles te bieden hebben waar jij iets mee kunt, ook al is dat niet alles wat je ooit in je leven zult willen?
Daarbij: wanneer ik om me heen kijk zie ik dat mensen allemaal dezelfde patronen doorlopen. Hoe meer relaties je achter de rug hebt, hoe omvattender je mensen- en relatiekennis is. Neem je eerste major crush: het duurt veelal jaren en jaren alvorens je erachter komt dat het eigenlijk weinig voorstelde. Hoe onbereikbaarder de liefde was, hoe langer het duurt voor je door hebt dat de hele relatie niet bestaan heeft buiten je hoofd, en de persoon in kwestie dus extreem geïdealiseerd is. Neem dan je eerste echte lange relatie die verbroken wordt: iedereen neigt te denken dat dat eeuwig zonde is, want je hebt zoveel samen opgebouwd, je twijfelt lang, je gaat langer door dan gezond, om maar geen afscheid te hoeven nemen, komt zelfs soms nog een aantal keren bij elkaar, enz. Pas na een aantal breuken ga je beter aanvoelen wanneer iets gedoemd is te mislukken en wanneer iets slechts een dip is.
Pas door te leven kun je jezelf leren kennen, en ook binnen relaties zul je moeten zoeken naar jezelf. Dat gaat nu eenmaal niet in één keer goed, het zou absurd zijn daarin te geloven. Je maakt onherstelbare fouten, komt gaandeweg erachter wat je wel en niet compatibel vindt, wat wel en niet een voorwaarde voor je is. In de tijd dat mensen nog simpelweg gingen trouwen uit het niets op hun 18de en ‘maar het beste van de relatie maakten’ gingen dezelfde dingen mis, het enige verschil was dat mensen het achter gesloten deuren hielden, affaires hadden, ongelukkig waren, maar scheiden ho maar. Ik geloof niet dat dat de beste manier is. In alle andere aspecten van het leven moet je ook door trail and error wijzer worden, maar binnen de relatiesfeer wordt daar dan opeens anders over gedacht?
Wanneer iemand geen relatie-ervaring heeft en de ander wel, ga je ongelijk op. En hoe ouder je wordt, hoe groter die tweedeling zal zijn. Iemand die al de nodige ervaring heeft tegenover iemand die net komt kijken, dat werkt meestal niet. De een is veel bewuster van zijn rol en leven dan de ander, en dat botst. Je moet jezelf kunnen profileren, voor jezelf helder krijgen waar je voorkeuren liggen, je vrij voelen binnen je gedachten en gevoelens en daden. Daar is nu eenmaal kennis voor nodig. En ja, datzelfde geldt ook in bed. Met vrienden en vriendinnen heb ik daar vaak gesprekken over gehad, en de algemene gedachte is veelal dat men liever iemand met ervaring heeft dan een maagd. Ook in bed zul je je draai moeten vinden, je vrij moeten gaan voelen, je seksualiteit moeten accepteren enz. Wanneer iemand maagd is, kan diegene het beste een andere maagd zoeken om samen te ontdekken, een ervaren iemand zal namelijk vooruit hollen en over emotionele grenzen gaan van de ander.
Wat ik dus met mijn hele verhaal probeer te zeggen, haha, is dit: dat zwart-wit denken lijkt me naïef. Tussen seks en liefde zitten zoveel mengelmoesjes, invalshoeken, ervaringsverschillen, belevingen. En ik denk dat het een mens alleen maar goed doet om te leven, ook op relatiegebied. Zitten hopen op de liefde van je leven kan bijna alleen mis gaan, de liefde van je leven leeft namelijk ondertussen wel zijn/haar leven en wanneer je elkaar dan tegenkomt gaat het alsnog mis op sociaal/emotioneel vlak door de verschillen. Leer jezelf kennen, door de lat minder hoog te leggen: ook ‘gewone’ liefde i.p.v. ware liefde is waardevol. Je leeft een eindje met elkaar mee, en leert, ervaart, geniet ondertussen. Daar is absoluut niets mis mee.
Pff, sorry voor de lap tekst hoor, vergeef me. 😀
Lap, ik zou denken (hopen) dat ik de wereld normaal juist in vele soorten grijs bekijk.
Ik geloof niet echt dat een verschil in relatie-ervaring een probleem moet zijn. Tenminste, ik denk eerder dat er een grotendeels gelijk lopende relatie-visie moet zijn. Je moet beide weten wat je wil en waar je naartoe wil, en dat moet compatibel zijn. Of die visie vanuit ervaring, inborst of leren-van-anderen (boeken, vienden) komt lijkt me dan minder relevant.
Ik ben ook niet echt akkoord met je onderscheid tussen “gewone” en “ware” liefde. Tenminste, ik geloof niet dat het zinnig is een relatie te hebben waar je niet in geloofd. Als je dat doet kan het ook alleen mislopen. Als je binnen zo een relatie je ogen niet open houdt, dan kan het zijn dat een ware liefde je leven passeert en je een kans mist. Als je echter wel je ogen open houdt, dan geef je de relatie waar je in zit niet de kans om tot bloei te komen. Anderzijds kan je niet a priori weten wat ware liefde is. Je komt mensen tegen in je leven met een zekere uitstraling en aantrekking. Je probeert contact te leggen en te houden met deze vrienden. Soms blijkt dat er meer is, een zeker verliefdheid. Zo een relatie moet je inderdaad een kans geven want er is niet veel leuker om te beleven.
Liefde is ook niet alleen aanwezig binnen een relatie of verlangen naar een relatie. Voor een relatie is het heel belangrijk dat er zowel een mentale als fysieke aantrekking is tussen de beide mensen. Als dat niet samengaat, is er ofwel sprake van seksuele aantrekking, ofwel vriendschap (en ook hier zijn er natuurlijk vele tussenvormen). Ik moet zeggen dat er momenten zijn, dat ik heel goed voel hoeveel liefde ik van mijn vrienden ontvang. Ik ben heel dankbaar voor die momenten.
Als je niet in een relatie gelooft houdt het op ja, maar er zijn absoluut gradaties in, en de lat te hoog leggen zorgt voor gemiste kansen.
Wat die relatie-ervaring betreft: daar denken we dan gewoon verschillend over. 🙂