Ons huwelijksfeest was ondertussen al bijna twee maanden achter ons, maar voor een huwelijksreis hadden we nog geen kans gehad. Met het aanbreken van de zomervakantie zijn wij dus in de auto gesprongen en zijn we vertrokken. De planning was om (net zoals vele andere mensen in onze nabije omgeving die dit jaar gelijkaardige plannen gemaakt hadden (reizen, net per se het huwelijksgedeelte)) Bretagne eens van dichtbij te gaan bekijken.
We zijn echter via een omweggetje naar daar vertrokken. Eerst moesten we met de schoonfamilie nog een weekendje in Marche-en-Famenne in gezelschap van een meute bizons afwerken. Dit bleek een goede inleiding op wat zou volgen. Zo hebben we onder andere in Waha een kerkje bezocht dat dateert van 1050. Die kerk was prachtig sober afgewerkt met wel prachtige moderne loodramen van Folon. Net voor de kerk stond trouwens nog een modern beeld van een monnik, overvleugeld door een boom die de indruk geeft al vele generaties mensen van schaduw te hebben voorzien.
Uiteindelijk zijn we dan doorgereden naar La Bousac, een klein dorpje aan de rand van Bretagne op een tiental kilometer van de baai van Mont Saint Michel. Mont Saint Michel is een van de grote toeristische trekpleisters is uit de regio (aan de andere kant van de “grens”, nog net in Normandië), en hoewel we dit beide al eens bezocht hadden (ik was toen wel nog maar een heel klein ventje) voelden we ons semi-verplicht hier zeker een kijkje te gaan nemen. Deze berg domineert toch in grote mate de uitzichten in de streek waarbij je steeds aan de einder gaat zoeken naar dat typische punt. Persoonlijk vond ik het bezoek wel niet echt een hoogtepunt, daarvoor is het er veel te toeristisch. Je moet bijna wringen om door de commercieel volop uitgebate straat naar de abdij te klimmen. Zelfs daarbinnen was het – tussen de gegidste groepen Japanners – net iets te druk om volop te genieten van wat er te zien is.
De trip langs de polders in de baai zelf, met korte wandeling op het strand en het zien passeren van allerlei vaartuigen die gebruikt worden bij de oogst van de vele oesters en mossels die in de baai gekweekt worden, was veel leuker.
Daarna hoopten we dan ook op iets rustiger oorden. Na het verkennen van de lokale omgeving met een loopje, zijn we naar een domein getrokken waar men volop de mogelijkheden voor bloemenkweek van de regio demonstreerde. Dit “parc floral” bevat verschillende tuinen die telkens volgens een bepaald thema zijn ingericht. Vooral de Oosterse tuin was prachtig, maar het was ook leuk een collectie vleesetende planten te zien, de vele, vele mooie bloemen en gelukkig ook de rust te hebben om ten volle van dit alles te genieten. Het was ook hier overduidelijk (net zoals ook te merken is in de prachtige landschappen) dat er een link is met Groot-Brittannië. De tuinen waren met Britse stijl ingericht. Net zoals de landschappen ook het golvende, groene en de vele bomen en houtkantjes hebben die in het Verenigd Koninkrijk ook zo veelvuldig voorkomen.
Tot nu waren de weergoden ons steeds gunstig gezind geweest. Het was wel eerder wisselvallig en niet bepaald warm, maar de regen was in grote mate uitgebleven. De volgende dag was dit echter anders. Tot in de loop van de namiddag was het al regen wat de klok sloeg. Gelukkig hadden we net een paar verdere verplaatsingen in gedachten en zaten we dan ook grotendeels in de auto, droog. Bretagne heeft nog vele overblijfselen van de voorlopers van de Keltische culturen en zijn dan ook op verschillende plaatsen “staande stenen”. Zo onder meer de “Roche des fees”, een grote cairn (gang van verschillende dolmen) waarvan je amper kan geloven dat dit meer dan 5000 jaar geleden lang voor de beschikbaarheid van allerlei kranen of ander zwaar materieel is gebouwd. Uit analyse blijkt dat de stenen minstens tien kilometer getransporteerd werden om deze constructie te bouwen. Het blijft nog steeds een mysterie hoe ze dat gedaan hebben. Later op de dag hebben we ook de menhir aan Champ-Dolent gaan bekijken. Dit is de grootste nog staande steen in Bretagne, alle andere zijn omvergetrokken of gevallen. Als je ernaast staat is dit een heel imposante brok graniet.
We hebben ook verschillende steden bezocht. Vitré met vele oude gebouwen en een redelijk bewaarde burcht, het omwalde deel van Saint Malo, de mooie uitzichten (onder andere op Saint Malo) vanuit Dinard, maar vooral ook het oude centrum van Rennes. Hoewel er van deze laatste stad een groot deel is verloren gegaan in een brand die een week heeft geduurd, zijn er ook daar nog steeds een heel deel prachtige houten gebouwen die duidelijk met veel vakmanschap zijn gebouwd en ondertussen extra veel karakter hebben gekregen omdat ze deels zijn scheefgezakt.
De mooiste dag van ons verblijf in het noorden van Bretagne hebben we echter voorbehouden voor een mooie kustwandeling, vertrekkende in Cancale naar en voorbij de westelijke punt van de baai van Mont Saint Michel. Deze wandeling ging grotendeels langs de GR34, een lange-afstand-wandelroute. Het was die dag stralend weer en we hebben dan ook volop genoten van de zon, het uitzicht, de zee met wat zwemmen op een mooi strandje onderweg en het geluid van de golven die op de rotsen beuken.
Onze planning was om verder het zuidwesten van Bretagne te ontdekken ini het district Finistère, en hoewel we er wel even gepasseerd zijn en onder andere in Locronan een mooie authentieke middeleeuwse stad hebben ontdekt, zijn we toch weer doorgereisd. Door een groot evenement in Brest was het moeilijk om logies te vinden en zijn we nog iets zuidelijker getrokken naar de baai van Morbihan. Ook in deze streek is er een heel mooie ruwe kust, maar er zijn meer en grotere zandstranden. Wat echter vooral opvalt is dat je hier bijna struikelt over de vele staande stenen. Onze gastvrouw in Etel had een route aangeduid die we zeker moesten verkennen. Die vertrok aan het dichtbijzijnde “trés mignon” St Cado, een klein eilandje met een kerkje uit dezelfde periode als in Waha (maar minder mooi) en vooral ook met ernaast nog een kleiner eilandje met een huisje erop. Er stonden drie schilders langs de kant en later zou blijken dat dit een heel populair beeld is op schilderijen uit de streek.
Ook hier hebben we de lokale steden Concarneau, Vannes en Auray bezocht. Vooral het haventje van Auray is een absolute aanrader. Het is misschien maar klein waar wel weer “trés mignon”.
Het weer was deze week sterk verbeterd. Nog steeds wisselvallig, maar nu waren er tussen de wolken brede opklaringen in plaats van korte buien. We zijn dan ook bijna alle dagen gaan zwemmen en op het strand gaan liggen hopende op een kans om wat extra kleur te vangen.
Tussendoor is onze aandacht weer naar de oude culturen gegaan met het bezoeken van de “menhir brisé” die een duidelijke aanwijzing is van het einde van het tijdperk der menhirs, zoals een paar cairns die een paar honderd jaar later zijn opgericht waarin ze onder andere delen van menhirs hebben teruggevonden. Zo zijn er dolmens te vinden in de omgeving, maar vooral ook “alignements”. In de omgeving rond Carnac zijn er zo duizenden staande stenen in dicht bij elkaar liggende gebieden (in totaal ongeveer drie kilometer in lengte) waar stenen in verschillende rijen opgesteld liggen. Dit is indrukwekkend om te zien en roept vele vragen op bij de leek. Vragen waarvoor ook de archeologen en andere experts nog geen antwoorden kennen.
Heel indrukwekkend en een mooie afsluiter van dit hele verhaal was ons bezoek aan de “Cairn de Gavrinis”. Dit monument is gelegen op een heuvel die vijfduizend jaar geleden, dankzij het smelten van de ijskappen na de vorige ijstijd, werd omgevormd tot een eiland. Mede hierdoor is de cairn lang verborgen gebleven en zijn onder andere de stenen die de gang afdekken niet “hergebruikt” voor het bouwen van woningen en andere bouwsels. Als je hier binnenwandelt zie je ook dat bijna alle stenen versierd werden met graveringen van moeder-god figuren, bijlen en andere.
Kortom, we hebben een leuke aangename en ontspannende vakantie gehad waarbij we veel hebben kunnen genieten van elkaar en van de mooie omgeving. Volgende keer zal het helemaal anders zijn met een kleine snotter erbij. Ik kijk er al naar uit.