De afgelopen twee weekend heb ik mij geamuseerd met het afwerken van twee kwart triatlons.

Ik heb in de winter wel echt belachelijk weinig aan sport gedaan, maar in de afgelopen tweetal maanden was het toch weer wat beter. Weliswaar zonder regelmaat, maar er zijn een paar weken geweest dat ik een achttal uurtjes gezwommen, gefietst en gelopen heb. Natuurlijk ook nog weken met maar één of twee uur. In elk geval, de ambities waren “we zien wel waar ik uitkom”.

Vorige week in Sint Laureins viel uiteindelijk vrij goed mee. Hoewel ik op geen enkel moment het gevoel had overschot te hebben en te kunnen versnellen, was ik al heel blij dat ik vlot de wedstrijd kon volbrengen zonder echt verval. In het zwemmen was ik zelfs verbaasd op het einde nog een beetje te kunnen doortrekken. Het is duidelijk dat uithouding (toch voor een kwart) niet echt een probleem is, waarschijnlijk nog steeds van een vijftiental jaren intensief en regelmatig trainen. Om echter terug een beetje vitesse in de benen te krijgen heb ik meer regelmaat in het sporten nodig om de conditie op te bouwen.

Na Sint Laureins was het dan een weekje rusten. Mede dankzij een paar dagen vergaderen in Stuttgart stond ik goed getaperd en volledig gerecupereerd  aan de start van de wedstrijd in Eau d’heure, een mooi stukje België ten zuiden van Charleroi. De weergoden waren ook weer van de partij en het was gezellig druk. Er waren namelijk ook nog wat jeugdwedstrijden, een achtste en uiteindelijk de kwart.

Het water was fris, maar het zwemmen vlotte vrij goed. Ik blijf me er echter over verbazen dan mijn starten relatief beter lijken te gaan als ik niet getraind ben en niet per se snel wil gaan. Dat had ik vroeger onder de knie moeten krijgen.

Het fietsen was gewoon leuk. In tegenstelling tot vorige week had ik deze week wel kracht in de benen. Ik kon dan ook goed doorzetten op de vlakke stukken, doorgaan na de klimmetjes, goed tempo rijden. Het trainingseffect van de wedstrijd in Sint Laureins zeker? Kortom tof fietsen en lekker afzien.

In het lopen was het dan iets minder. Van bij de eerste stappen was het duidelijk dat het goede fietsgevoel niet op het lopen overdraagbaar was. Dus aan een gezapig tempo de tien kilometer afgewerkt. Heb een paar gepoogd het tempo toch wat op te drijven, maar de beentje hadden duidelijk andere gedachten.

Resultaat : toch weer wat meer zin om te sporten, en ik kijk vooral uit naar de volgende wedstrijd-dubbel in augustus.

Afgelopen weekend is Bert Jammaer op schitterende wijze als eerste over de meet gekomen in Ironman Lanzarote.

Dit is een van de mooiste en zwaarste ironman wedstrijden. Bert heeft zijn overwinning met extra overtuigend gemaakt door van bij de start van het fietsen alleen op kop te zijn en de anderen te laten achtervolgen, grote klasse.

Dit is een duidelijk bewijs van zijn klasse en een mooi resultaat van jaren intensieve training. Gezien zijn leeftijd (en het feit dat hij nog steeds geen full-time prof is (was?)) mogen we nog meer mooie resultaten van hem verwachten.

De resultaten zijn zonder twijfel ook deels te danken aan de goede begeleiding die hij al jaren heeft van zijn coach. Vroeger (in zijn jeugdjaren) was dat Paul Van Den Bosch, maar ondertussen wordt hij al een paar jaren begeleid door Marc Lamberts. Hij moet het natuurlijk zelf doen, alle trainingen afwerken en het talent (zowel fysiek als mentaal) hebben om dit soort resultaten te halen, maar zonder structuur om om het juiste moment te pieken is het tegenwoordig niet meer mogelijk in dit soort wedstrijden te zegevieren. Deze heren hebben bijgedragen tot een geleidelijke opbouw waardoor Bert jaar na jaar sterker is geworden.
In de media zien we nu regelmatig staan dat Bert hiermee de zesde Belgische ironmanwinnaar is. Nu kan ik het toch niet laten om dit recht te zetten. Bert is daarmee de zesde professionele ironman winnaar, samen met Luc Van Lierde, Marino Van Hoenacker, Dirk Van Gossum, Gerrit Schellens en Rutger Beke.

Er is echter ook eens een ironman geörganiseerd in Amerika waar toen alleen prijzengeld was voor de vrouwen (en dan nog alleen de profs). Toen heeft er ook een Belg gewonnen. De eer werd behaald door Tony Delogne, een man die in het Belgische circuit meedraaide toen ik zelf nog junior was. En dan zijn er nog (minstens) twee andere Belgen die niet-ironman-label maar wel ironman-afstand wedstrijden hebben gewonnen. Toegegeven, die drie overwinning niet vergelijkbaar zijn in waarde als de beruchte zes (veel minder sterke concurrenten)..