Gisteren was het deel twee van de assertiviteitscursus.
Alles begon met het voordragen van ons huiswerk. Hierbij moesten we iets verder van de groep plaatsnemen als de vorige keer, en we moesten staan. Doel was om ook een gepast stemvolume te produceren. Het viel vooral op dat dit voor iedereen duidelijk beter ging dan vorige week. We zijn dus met z’n allen op de goede weg 🙂
De rest van de dag is vooral gespendeerd rond de thema’s zelf onthulling en weigeren.
Zelf onthulling is het zeggen uiten van een mening, gevoelens, emoties, wensen, verwachtingen, voorkeur, afkeer etc. Dit laat diepgaande persoonlijke relaties toe, maar je moet ook een beetje oppassen wat je kan onthullen tegenover wie, in welke context, tijdstip etc. De grote truuk is om confrontaties aan te gaan, risico’s te nemen en vooral hieruit lessen te leren en bij te sturen.
Zoals steeds is dit moeilijk, vooral door het opkomen van remmende gedachten. In de eerste plaats is het belangrijk om zich hiervan bewust te worden. Eens je er bewust van bent, kan je ertegen vechten. Bijvoorbeeld de gedachten van anderen weet je toch niet, dus is het beter om je er niks van aan te trekken. Je kan ook op de voorgrond zetten wat je zelf wil.
Meestal komt het er echter op neer dat je een zekere angst voor afwijzing moet overwinnen. De enige manier om dit te leren is door de confrontatie aan te gaan en te leren met afwijzing om te gaan. Dit is het eenvoudigste door te beginnen met de kleine, niet-super belangrijke dingen, en kalm aan te evolueren naar de grotere dingen.
Een van de grote problemen blijft echter steeds om te weten wat je zelf wil. Desnoods moet je hiervoor zelf een beetje extra tijd nemen.
Als er iemand een verzoek doet aan jou, moet je dan altijd een balans te zoeken tussen wat je zelf wil en wat de andere wil en/of het belang van de relatie overwegen. Je kan dan een punt uitkiezen tussen het laten primeren van je eigen belang, het laten voorgaan van de relatie, of een compromis proberen te zoeken. Het belangrijkste is dat je een bewuste keuze maakt, en dat die keuze niet altijd hetzelfde is (anders neig je te veel in een richting).
Als je dan de keuze hebt gemaakt is het best om hier jouw beslissing duidelijk te maken. Indien je het verzoek inwilligt, kan je volmondig ja zeggen.
De redenen waarom we meestal ja zeggen als we eigenlijk niet willen (en dus niet weigeren), zijn meestal één van
- remmende gedachten : angst voor reactie, voelen ons verplicht iets terug te doen, angst dat we niet meer opnieuw gevraagd zullen worden,… De beste reactie hierop is een tegen-gedachte.
- verrassingseffect : resulteert veel in de makkelijkste weg omdat je geen tijd hebt om te bepalen wat je wil. Hier kan je best op reageren door steeds wat ijd te vragen om na te denken als je gedachten niet onmiddellijk duidelijk zijn. Indien je dan wil weigeren geeft dit ineens ook de tijd om een juiste formulering te vinden.
- wapen gebruik : de vrager probeert je te overtuigen door je te flatteren (je kan dit beter dan ik dus wil je…), door ziekte of onhandigheid te veinzen, door je te overtuigen omdat weigeren niet professioneel zou zijn, of dergelijke meer. In dit geval is het belangrijk dat je bewust bent van het wapen gebruik, en dat je, indien je het verzoek toch inwilligt, duidelijk maakt dat het niet omwille van het wapen gebruik is. John Cleese zou in zijn communicatie videos enkele mooie voorbeelden van wapen gebruik (oa van moeders tov hun kinderen) weergeven.
Het was dus weerom in interessante cursusdag. Ik ben al benieuwd welke aandachtspunten we volgende week gaan leren.