Er zijn dagen dat ik een van de beste jobs heb ter wereld. Dan kan ik vlot programmeren, gaat het vooruit, zit er niemand op mijn kap en heb ik het gevoel productief bezig te zijn. Dat zijn leuke dagen.
Andere dagen zit het helemaal tegen. Word ik constant gestoord, of moet zoeken naar een speld in een hooiberg, word ik overspoeld door klachten, zever, stress en andere sh*t. Die dagen beginnen meestal heel vroeg (zoals in wakker gebeld).
Over het algemeen zit het ergens tussenin.
Op de mindere dagen overweeg ik soms wel een carrière wissel. Meestal denk ik dan om misschien redder te worden in een zwembad, of (god betert) ambtenaar.
Maar eigenlijk, diep binnenin, geïnspireerd door een foto van een reclame-wagen die me ooit werd per e-mail werd doorgestuurd, weet ik wel wat mijn echte droom job is. “Borstvergroting door handoplegging“. Ik zie dat helemaal zitten. Niet dat ik een liefhebber ben van grote borsten (in tegendeel, misschien ook juist daarom), maar vooral om vrouwen te helpen die overtuigd zijn dat hun borsten aan de kleine kant zijn.
Ik weet dat ik dat zou kunnen. Technisch gezien is het heel eenvoudig. Je moet duidelijk en ostentatief in de handen klappen en deze warm wrijven (zoals in de “karate kid” film). Daarna moeten de handen op de (bij voorkeur naakte (perverse smiley) ) borsten gelegd worden. Handen eventjes laten liggen (niet bewegen). That’s it, afrekenen en klaar is kees. Voor een optimaal effect zijn enkele sessies nodig natuurlijk.
Voor de eerder verlegen dames is er een alternatieve aanpak. In plaats van de handoplegging op de borsten zelf te doen, kunnen de handen ook op de schouderbladen gelegd worden. Kwestie van de borsten “door te duwen” in plaats van “aan te trekken”.
Het grootste probleem is natuurlijk om de eerste klanten te ronselen, en daarna (als het allemaal goed draait) om goed over te komen in de praatprogramma’s op radio en tv, en in de boekskes.
Als je kijkt naar tv programma’s zoals “Beautiful” waarin alle mogelijke vormen van plastische chirurgie de revue passeren om de mensen gelukkiger te maken met hun uiterlijk, dan denk ik toch echt “help!”. Maar als markt-onderzoek kan dit tellen. Er zijn duidelijk veel mensen geïnteresseerd.
U vraagt zich nu waarschijnlijk af hoe groot het effect zal zijn van mijn handopleggingen. Hoeveel centimeter komt erbij. Welke cup maat zal u hebben na een doorgedreven behandeling? Het officiële antwoord is natuurlijk dat dit afhangt van de patiënt. Soms gaat het snel, soms trager. In enkele gevallen zijn meer dan tien behandelingen nodig.
Maar ik garandeer wel dat de klant tevreden naar huis gaat. Ik heb het hierboven dan ook iets te simplistisch voorgesteld. De essentie van de behandeling is helemaal niet de eigenlijk handoplegging. Het gaat erom de vrouwen aandacht en complimentjes te geven. “Maar mevrouw, uw borsten zijn prachtig, weet u wel zeker dat ze nog groter moeten zijn?” Het gaat erom ze het gevoel te geven vrouw te zijn, mooi te zijn. Het gaat er in vele gevallen ook om dat ze niet te verlegen zijn, dat ze rechtop lopen, met geheven hoofd, een naar buiten gerichte blik en met de borst vooruit (qua borstvergroting kan dat laatste wel tellen).
Uiteindelijk is het probleem dat vele mensen niet echt tevreden zijn met hun leven en dat er velen denken dat hun uiterlijk hiervoor een doorslaggevende factor is. Volgens een onderzoek zou er ongeveer 25% van de vrouwen wereldwijd plastische chirurgie overwegen, en in sommige regio’s nog veel meer. De media promoten dit tegenwoordig, en het massaal foto-shoppen van de beelden die in de vrouwenbladen komen helpen hiervoor niet. Ik vind het echter niet aan te raden om zonder medische gronden zware operaties te ondergaan. De medische wetenschappen staan wel ver, heel ver zelfs, maar er zijn toch nog altijd risico’s. Maar vooral vermoed ik dat het gevoel, die de wens naar het bij-boetseren van het eigen lichaam veroorzaakt, meestal toch eerder van psychologische aard is.
Ik vraag me bij een programma als “Beautiful” af wat er later met die mensen en hun leven gebeurd. Niet zozeer na drie maanden, maar na een jaar of twee Soms gaat dit over extreem verlegen mensen, die na de operaties van plan zijn ineens veel uit te gaan, gezien te worden en zich te laten bewonderen. Regelmatig hebben deze mensen een partner, misschien ook kinderen. Kunnen deze operaties zulke sterke wijzigingen in die mensen hun leven brengen? Lukt dat echt? Ik vrees er eerlijk gezegd voor en verwacht dat er voor de meesten uiteindelijk weinig veranderd.
En als het (op het eerste zicht) lukt, wat gebeurd er dan met hun gezin? Als de partner merkt dat ze ineens veel meer aandacht krijgt van “rivalen”, is het volgens mij niet evident dat zulk een ommekeer voor die partner makkelijk te verwerken is. En als dit dan leidt tot “uit elkaar groeien”, mogelijk zelfs een scheiding, is die operatie het dan waard?
Hahahahahaha prachtberoep! 😀
(Die ‘perverse smiley’ is ook grijnsopwekkend. ;))
Maar natuurlijk hebben borstvergrotingen totaal geen zin wanneer de vrouw in kwestie een trillend rietje is, wat zelfverzekerdheid betreft. In het meest ideale geval zal de vrouw zich na de operatie mooier voelen en zich dus zekerder voelen. Ze zal bij haar vaste vriend opeens wel met het licht aan seks durven hebben. Ze voelt zich vrijer en beter, gaat lachend door de dag, fleurt iedereen op. Ze zal leukere, mooiere kleren kopen omdat ‘die haar nu wel staan’, haar vriend is zo blij met haar humeur dat hij haar overlaadt met aandacht en liefde. Zo wordt ze al maar vrolijker en losser, voelt zich geweldig en iedereen leeft nog lang en gelukkig.
In het slechtste geval hoopte ze op een nieuw leven na haar oppompactie. Dat blijkt zwaar tegen te vallen want die chagrijnige mond zit er nog en er staat geen rij aanbidders voor de deur iedere ochtend. Bij haar vriend was ze sowieso al die jaren alleen maar gebleven omdat ze dacht niets beters te kunnen krijgen, maar ze heeft zich rot geërgerd aan zijn stinkvoeten en gebrek aan empathie. Nu hoopte ze op een nieuwe kans, en ze probeert het nog even met de buurman, maar die blijkt ’s avonds toch liever bij zijn minder-grote-borsten-hebbende-maar-lekker-in-haar-vel-zittende vrouw in bed te kruipen. Nu huilt ze zichzelf veelal in slaap terwijl haar vriend chagrijnig op de bank naar slechte programma’s kijkt, blijft ze evengoed bij hem en voelt zich nog veel treuriger omdat haar droom, haar verlangen, haar ticket voor een nieuw leven een hoop gebakken lucht te zijn. Ze heeft niets meer om naar te streven, ze geeft het op: propt zich vol met taart en ijs, komt niet meer van de bank af, wordt zo dik dat haar borsten niet eens meer te zien zijn en gaat chagrijnig door het leven tot ze een eenzame dood sterft.
Ik bedoel dus: ach, je weet nooit hoe zoiets uitpakt. Dat ligt ook een beetje aan de persoon. 😀
Beadnkt Wenz, goede nuancering. Ik weet wel dat sommige van mijn bedenkingen een beetje kort door de bocht zijn, dat het zowel goed als slecht kan gaan.