Zaterdag heb ik de triatlon van Sint Laureins meegedaan. Na een lange winter, met veel veranderingen in mijn leven, heb ik de draad weer opgepikt en ben ik van start gegaan in deze mooie wedstrijd. Deze wedstrijd gaat door in de deelgemeente Sint Jan in Eremo, met het zwemmen (1000m) in de Boerekreek. Daarna twee rondes van 20km fietsen om af te sluiten met 10km lopen. Een verslag van het wedstrijdverloop aan de top kan ik niet geven, daar was ik veel te ver van verwijderd. Het gebrek aan motivatie om te trainen van de vorige maanden was hier de oorzaak van. De goesting om wedstrijden te doen is echter niet geminderd, triatlon (zonder stayeren) is en blijft gewoon een prachtige sport om te doen.
Gezien de voorbereiding wist ik ook dat ik mezelf geen illusies moest maken over de resultaten. Driemaal zwemmen in acht weken, twee echte fietstrainingen (en een paar verplaatsingen per fiets), en in totaal 4 à 5 uur trainen per week zijn uiteraard onvoldoende om voor de knikkers te kunnen strijden. Doel was dan ook vooral om te genieten van de wedstrijd en vlot de koers uit te doen.
In het zwemmen was ik vrij vlot weg. Alle atleten moesten verzamelen op het strand om na het startschot in het water te lopen. Het is daar even oppassen omdat je op sommige plaatsen over een klein randje met springen om in het water te geraken. Best even oppassen om niet te struikelen. Ik had me dan ook op de tweede rij opgesteld met toch een voetje op de richel. Kwestie van mezelf niet uit te schakelen nog voordat ik tegoei vertrokken was. Ik werd bij de eerste passen in het water al langs alle kanten gepasseerd, maar had dit na een paar zwemslagen alweer goedgemaakt. Vertrekken lijk ik beter te kunnen als ooit.
Eens die eerste paar slagen gepresteerd waren, ging het een pak minder. Ik heb me aan de zijkant gelegd want ik had vooral geen zin om in het gewoel terecht te komen. Ik had namelijk al heel snel gemerkt dat het gewring me veel krachten kostte en ik daar geen zin in had. Als gevolg daarvan kon ik natuurlijk ook niet genieten van de slipstream van andere zwemmers, maar comfort was me meer waard. Het verliep uiteindelijk heel vlot en was het leek snel gedaan te zijn. Soms is dat wel anders tijdens het zwemmen.
De wissel ging vlot (is wel een stukje lopen), en eens ik op mijn ros zat, had ik een redelijke gevoel inde benen. Ik kon een paar mensen passeren en soms passeerde er ook even iemand mij. Die konden meestal maar een tijdje overnemen waarna ik weer vond dat ze te traag gingen. Er was al een scheidsrechter in de buurt komen rijden die dan vooral richtlijnen gaf om achter elkaar te rijden. Net voor het einde van de eerste ronde keek ik dan eens om en merkte dat ik eigenlijk vooraan in een groepje van een man of twaalf zat. Er werd redelijk proper gereden, maar leuk is toch anders. En ik had vooral ook geen zin om het risico op een zwarte kaart te krijgen. Dus dacht ik maar proper op reglementaire afstand (of iets verder) te rijden. Dit had als gevolg dat het hele groepje mij één voor één passeerde. Naar het einde toe was er een stukje met iets meer tegenwind waarbij ik vond dat er toch wel echt te traag gereden werd. Ik ben dan wel vlot terug naar de kop gereden (en het groepje was best wel lang), maar eens ik daar reed voelde ik wel dat ik dat tempo toch ook niet helemaal kon volhouden. Uitendelijk dan maar als vierde of vijfde van de groep terug in het fietsenpark aangekomen.
Het lopen viel daarna goed mee, maar ook niet meer dan dat. Ik voelde dat ik vlot kon lopen, maar het tempo was was niet super. Ik kon dus zeker geen potten breken. Eigenlijk had ik een gevoel dat sterk trekt op de ervaring in mijn eerste jaren (klink lang, was waarschijnlijk maar één of twee jaar) triatlon. Redelijk zwemmen (60ste uit het water), om dan op te rukken in het fietsen (oké, vroeger rukte ik sterker op), om dan volop gepasseerd te worden in het lopen.
Het was een heel leuke wedstrijd, en de organisatie verdient daarvoor verschillende extra pluimen. Op de wedstrijd zelf was niks aan te merken, maar het was vooral leuk te merken dat er net na de finish nog een bevoorrading was met appelsienen, bananen en peperkoek met choco (akkoord, klinkt raar, maar smaakt echt niet slecht) en natuurlijk water en sportdrank. Straffer (nog nooit gezien op een triatlon), er werden zelfs gesmeerde sandwiches uitgedeeld in de tent tijdens het wachten op de prijsuitreiking (niet dat ik erop gewacht heb, maar de broodjes waren wel lekker). Oh ja, ik was dus 73ste, en het was leuk. Moet alleen proberen niet te denken hoeveel ik sneller ik ooit geweest ben.