Het is een druk weekend geweest. Het begon vrijdag met de jam sessie op de djembé, DjansaONeFriday, wat zoals altijd heel leuk was, maar wel weer een paar licht pijnlijke handen opleverde. Het werd gevolgd met de kwart triatlon in Sint Laureins, en het zou verder gaan met een deelname aan de 20km van Brussel.
Het was mijn allereerste deelname in Brussel, en eigenlijk de eerste deelname aan een evenement met zoveel deelnemers. Mijn maximum tot nu toe was waarschijnlijk Hawai met 1500 atleten. Nu zouden we met 25000 aan de start staan. Misschien waren het er zelfs nog een paar meer, want de borstnummers hadden soms toch ook iets hogere cijfercombinaties.
Gezien de grote massa volk aan de start, en de conditie die verre van optimaal is, dacht ik vooral niet aan te dringen bij de start. Waarschijnlijk was dat geen keuze. Ik kan dus kort zijn, eens ik de start passeerde was het vooral veel drummen. In de eerste vijf kilometer was lopen bijna onmogelijk, het was gewoon joggend aanschuiven. Na een acht-tal kilometers begon er eindelijke iets meer ruimte te komen en na ongeveer elf kilometer was het eindelijke zover dat er niet veel meer moest gewacht worden om door te kunnen (maar wel nog steeds heel veel slalommen).
Ik heb daarmee wel gedaan wat altijd aangeraden wordt, ik heb negatief gelopen, en zelfs met een serieus snelheidsverschil tussen de eerste en tweede helft. Spijtig genoeg was het wel niet uit keuze, maar omdat ik gewoon niet door kon.
Door al dat aanschuiven en slalommen had ik wel een raar gevoel tijdens het lopen. In het begin voelden de beentjes helemaal niet goed aan, maar sneller lopen was toch onmogelijk. Dit kwam wel allemaal los blijkbaar, de tijd passeerde snel en met de aankomst in zicht (en dat is best wel van ver) kwam ik helemaal op stoom (tot pech van een toeschouwer die iets te ver over het parcours leunde en dus een serieuze tik gekregen heeft). Ik merkte trouwens vooral op de afdalingen dat ik veel sneller liep dan de andere atleten rondom mij.
Ik heb uiteindelijke gelopen in 1h34. Wat ik gezien de conditie en het drummen nog wel een redelijke tijd vind. Misschien ook maar een geluk dat de conditie niet beter is, want ik weet niet of veel sneller mogelijk was geweest en dan had dit toch eerder frustrerend geweest.
Dit is een grote organisatie, heel groot zelfs. Dat merk je wel als je met de tram/trein naar huis wil en dan volop moet aanschuiven. Het moet dan ook niet eenvoudig zijn om dit op poten te zetten. Anderzijds hebben ze toch al veel ervaring. Ik kan alleen maar vergelijken met triatlons en concluderen dat de organisatie volgens mij toch wel een hoop punten van verbetering kan aanbrengen.
- Om te beginnen zou het nuttig zijn de startzone de laatste vijftig of honderd meter voor de timing matten smaller te maken. Hierdoor zou het misschien langer duren eer je aan de start bent (na het startschot), maar gezien het gebruik van chips voor de individuele tijd, zou dit de lopers meer ruimte geven en de kans hun eigen tempo te bepalen. Ik denk dat het een utopie is dat de atleten zich zelf beter volgens loopsnelheid zouden indelen.
- Er was een indeling in startblokken (wat goed is), maar blijkbaar weinig of geen controle dat alleen de atleten die in het startblok mogen daar ook staan. Voor mij maakte het niks uit (ik stond toch in het grote, laatste blok), maar voor een hoop anderen waarschijnlijk wel.
- Er was een systeem voorzien met ballonnen en hazen om atleten te helpen hun tempo te bepalen. Ik snap alleen niet hoe de mensen moeten weten hoe ze dit moeten aanpakken. Ik ben allerlei soorten kleuren tegengekomen, en de ballonnen van de 1h50 toch heel laat in de wedstrijd. Ik vermoed dat hier iets meer communicatie en misschien startblokken met tijdsaanduiding nuttig zouden kunnen zijn.
- Voor loopwedstrijden zou ik verwachten dat je niet kan aannemen dat iedereen een toeschouwer, partner of andere helpende hand mee heeft. Ik zou dan ook verwachten dat er voorzieningen zijn waar je een zak met je droge kledij, portefeuille en dergelijk in bewaring kan geven.
- Er zijn spijtig genoeg grote opstoppingen geweest aan de aankomst. Ik heb er zelf geen last van gehad, maar sommige mensen hebben tot acht minuten (en misschien zelfs langer) moeten aanschuiven voor ze aan de timing matten geraakten. Heel lullig als je officiële tijd op zo’n manier verlengd wordt. Ze hadden de zone waar de medailles worden uitgedeeld naar achter moeten trekken, desnoods zelfs tijdens de wedstrijd moeten bijsturen. Er is verder toch niks te beleven in de aankomstzone (enkel medaille ontvangen en chip afgeven).
- In die aankomstzone had ik toch wel iets meer verwacht. Je kon er wel een flesje water krijgen (wat inderdaad het absolute minimum is), maar een beetje sportdrank, of iets om te knabbelen had toch mooi geweest. Als je ziet dat dit tegenwoordig zelfs on de kleine triatlons meer en meer ingeburgerd geraakt, had ik dit toch zeker ook verwacht van een grote professionele organisatie.
Om met een meer positieve noot te eindigen is het wel een leuk evenement als je kan lopen. Je ziet een stuk van Brussel (inderdaad, ik wist niet dat er zoveel parken zijn), en er staan veel toeschouwers, en groepjes die je met hun ritme proberen op te dwepen (redelijk wat djembé trouwens). Ik hoop dan ook dat ik volgende keer iets dichter vooraan kan starten zodat ik minder moet aanschuiven en misschien tussen atleten van een gelijkaardig tempo zit.