Het heeft even geduurd. Eigenlijk dacht ik dat het kalf al verdronken was, dat er niks meer in huis zou komen van mijn bestelling. Er was gezegd dat het vier à zes weken ging duren. Ik dacht daar toen al het mijne over en rekende eerder op acht. Twee maanden geduld, dat moest wel lukken.

Als die twee maanden (ruim) gepasseerd waren had ik al eens gebeld. Er was een probleempje, geen goed materiaal voorhanden, gezien mijn wensen toch wel speciaal waren. Het zou nog een paar weken duren, dan wouden ze me bellen om te komen kiezen.

Niks gehoord, ondertussen waren we al bijna vijf maanden verder. Och ja, misschien toch maar de planning aanpassen. Het ding niet laten komen en later eventueel een andere keuze maken.

En plots, een paar dagen later bellen ze, om te vragen wanneer ze kunnen komen leveren. Ik kan het al niet meer over mijn hart halen om te weigeren, dus laat ik de tafel komen. En maar goed ook, want ze is mooi geworden, volgens de bestelling, en staat goed in ons huisje.

De twijfel was nochtans gegrond. De bestelling was gedaan met de grootte van de living in gedachten. Maar gezien er een stukje muur binnenkort gaat verdwijnen is de situatie ineens anders. Mijn voorkeur is altijd geweest om een grote tafel te hebben, maar de ruimte liet niet toe een grote rechthoekige tafel te plaatsen. Of toch niet zonder er een verkrampt gevoel aan over te houden. Dus werd het een vierkante tafel.
Met een stukje muur minder is de ruimte natuurlijk helemaal anders, dus het *moest* niet echt meer vierkant zijn. Maar goed, de tafel is mooi en zal dus een prominente plaats krijgen (ha, dat eist ze zelf wel op, je kan er niet naast kijken).

De bestelling viel trouwens samen met het begin van mijn huidige relatie. Daar heb ik helemaal niet moeten wachten, niet veel geduld moeten oefenen, geen twijfels. Daar zijn we ook al aan vijf maanden. Die vijf maanden lijken snel gepasseerd te zijn. Of eigenlijk niet, eigenlijk lijken ze al veel langer te duren. Ook dat is mooi.

ik zou het niet mogen zeggen, mijn bescheidenheid zou me moeten tegenhouden, maar ik kan het gewoon niet laten. Vroeger zou ik nooit hebben geloofd, maar het is waar, de bewijzen zijn er, ik kan het niet langer ontkennen. Ik ben populair bij de vrouwen. Heel populair zelfs. Niet dat ik nu ineens een Don Juan geworden ben… Neen, het tripje Schotland heeft het zoveelste bewijs geleverd, of het nu muggen, dazen of midge-vrouwtjes zijn, ze zijn zot van mij. Grrr.

Ik wist het al dat ik een fantastische vriendin heb, maar wat ze allemaal kan tart toch echt alle verbeelding. In tegendeel, moest ze haar capaciteiten ten gelde kunnen maken, ze zou snel heel rijk zijn.

Gisteren waren we onderweg naar huis (vanuit Schotland), en terwijl ik aan het rijden was, heb ik mogen proberen al slalommend de files  te ontwijken. Het hoeft geen betoog dat het me niet gelukt is.

Als zij dan het stuur overneemt, dan lossen de files zichzelf gewoon op. Ze worden nog steeds aangekondigd, met aanduidingen dat je maar 60 mag rijden, en wat later maar 40 (mijl in dit geval), en een beetje later is de file ineens gedaan. Nochtans niks geen vertragingen gezien. De wonderen zij de wereld nog niet uit (ook al zijn ze dan veranderd, maar dat is een heel ander onderwerp).

Natuurlijk zou dit gewoon toeval kunnen zijn, of een  foute aanduiding op de borden. Ik rij vandaag naar huis na mijn eerste (post-vakantie) werkdag, en als ik net voor de Kennedytunnel op de ring rond Antwerpen rij, staat alles daar zo goed als stil. Niks geen traag verkeer, gewoon geen verkeer, te voet ga je veel sneller. Soit, ik bel naar mijn schat om te melden dat ik mijn vooropgestelde ETA niet haal, en ho ho ho, er komt opeens weer beweging in de zaak en ik kan gewoon vlot naar huis tuffen.

Ik wist al wel dat mijn lief de beste is, maar dat ze zo goed is, had ik ook niet durven dromen.