Het is een druk weekend geweest. Het begon vrijdag met de jam sessie op de djembé, DjansaONeFriday, wat zoals altijd heel leuk was, maar wel weer een paar licht pijnlijke handen opleverde. Het werd gevolgd met de kwart triatlon in Sint Laureins, en het zou verder gaan met een deelname aan de 20km van Brussel.

Het was mijn allereerste deelname in Brussel, en eigenlijk de eerste deelname aan een evenement met zoveel deelnemers. Mijn maximum tot nu toe was waarschijnlijk Hawai met 1500 atleten. Nu zouden we met 25000 aan de start staan. Misschien waren het er zelfs nog een paar meer, want de borstnummers hadden soms toch ook iets hogere cijfercombinaties.

Gezien de grote massa volk aan de start, en de conditie die verre van optimaal is, dacht ik vooral niet aan te dringen bij de start. Waarschijnlijk was dat geen keuze. Ik kan dus kort zijn, eens ik de start passeerde was het vooral veel drummen. In de eerste vijf kilometer was lopen bijna onmogelijk, het was gewoon joggend aanschuiven. Na een acht-tal kilometers begon er eindelijke iets meer ruimte te komen en na ongeveer elf kilometer was het eindelijke zover dat er niet veel meer moest gewacht worden om door te kunnen (maar wel nog steeds heel veel slalommen).

Ik heb daarmee wel gedaan wat altijd aangeraden wordt, ik heb negatief gelopen, en zelfs met een serieus snelheidsverschil tussen de eerste en tweede helft. Spijtig genoeg was het wel niet uit keuze, maar omdat ik gewoon niet door kon.

Door al dat aanschuiven en slalommen had ik wel een raar gevoel tijdens het lopen. In het begin voelden de beentjes helemaal niet goed aan, maar sneller lopen was toch onmogelijk. Dit kwam wel allemaal los blijkbaar, de tijd passeerde snel en met de aankomst in zicht (en dat is best wel van ver) kwam ik helemaal op stoom (tot pech van een toeschouwer die iets te ver over het parcours leunde en dus een serieuze tik gekregen heeft). Ik merkte trouwens vooral op de afdalingen dat ik veel sneller liep dan de andere atleten rondom mij.

Ik heb uiteindelijke gelopen in 1h34. Wat ik gezien de conditie en het drummen nog wel een redelijke tijd vind. Misschien ook maar een geluk dat de conditie niet beter is, want ik weet niet of veel sneller mogelijk was geweest en dan had dit toch eerder frustrerend geweest.

Dit is een grote organisatie, heel groot zelfs. Dat merk je wel als je met de tram/trein naar huis wil en dan volop moet aanschuiven. Het moet dan ook niet eenvoudig zijn om dit op poten te zetten. Anderzijds hebben ze toch al veel ervaring. Ik kan alleen maar vergelijken met triatlons en concluderen dat de organisatie volgens mij toch wel een hoop punten van verbetering kan aanbrengen.

• Om te beginnen zou het nuttig zijn de startzone de laatste vijftig of honderd meter voor de timing matten smaller te maken. Hierdoor zou het misschien langer duren eer je aan de start bent (na het startschot), maar gezien het gebruik van chips voor de individuele tijd, zou dit de lopers meer ruimte geven en de kans hun eigen tempo te bepalen. Ik denk dat het een utopie is dat de atleten zich zelf beter volgens loopsnelheid zouden indelen.
• Er was een indeling in startblokken (wat goed is), maar blijkbaar weinig of geen controle dat alleen de atleten die in het startblok mogen daar ook staan. Voor mij maakte het niks uit (ik stond toch in het grote, laatste blok), maar voor een hoop anderen waarschijnlijk wel.
• Er was een systeem voorzien met ballonnen en hazen om atleten te helpen hun tempo te bepalen. Ik snap alleen niet hoe de mensen moeten weten hoe ze dit moeten aanpakken. Ik ben allerlei soorten kleuren tegengekomen, en de ballonnen van de 1h50 toch heel laat in de wedstrijd. Ik vermoed dat hier iets meer communicatie en misschien startblokken met tijdsaanduiding nuttig zouden kunnen zijn.
• Voor loopwedstrijden zou ik verwachten dat je niet kan aannemen dat iedereen een toeschouwer, partner of andere helpende hand mee heeft. Ik zou dan ook verwachten dat er voorzieningen zijn waar je een zak met je droge kledij, portefeuille en dergelijk in bewaring kan geven.
• Er zijn spijtig genoeg grote opstoppingen geweest aan de aankomst. Ik heb er zelf geen last van gehad, maar sommige mensen hebben tot acht minuten (en misschien zelfs langer) moeten aanschuiven voor ze aan de timing matten geraakten. Heel lullig als je officiële tijd op zo’n manier verlengd wordt. Ze hadden de zone waar de medailles worden uitgedeeld naar achter moeten trekken, desnoods zelfs tijdens de wedstrijd moeten bijsturen. Er is verder toch niks te beleven in de aankomstzone (enkel medaille ontvangen en chip afgeven).
• In die aankomstzone had ik toch wel iets meer verwacht. Je kon er wel een flesje water krijgen (wat inderdaad het absolute minimum is), maar een beetje sportdrank, of iets om te knabbelen had toch mooi geweest. Als je ziet dat dit tegenwoordig zelfs on de kleine triatlons meer en meer ingeburgerd geraakt, had ik dit toch zeker ook verwacht van een grote professionele organisatie.

Om met een meer positieve noot te eindigen is het wel een leuk evenement als je kan lopen. Je ziet een stuk van Brussel (inderdaad, ik wist niet dat er zoveel parken zijn), en er staan veel toeschouwers, en groepjes die je met hun ritme proberen op te dwepen (redelijk wat djembé trouwens). Ik hoop dan ook dat ik volgende keer iets dichter vooraan kan starten zodat ik minder moet aanschuiven en misschien tussen atleten van een gelijkaardig tempo zit.

Zaterdag heb ik de triatlon van Sint Laureins meegedaan. Na een lange winter, met veel veranderingen in mijn leven, heb ik de draad weer opgepikt en ben ik van start gegaan in deze mooie wedstrijd. Deze wedstrijd gaat door in de deelgemeente Sint Jan in Eremo, met het zwemmen (1000m) in de Boerekreek. Daarna twee rondes van 20km fietsen om af te sluiten met 10km lopen. Een verslag van het wedstrijdverloop aan de top kan ik niet geven, daar was ik veel te ver van verwijderd. Het gebrek aan motivatie om te trainen van de vorige maanden was hier de oorzaak van. De goesting om wedstrijden te doen is echter niet geminderd, triatlon (zonder stayeren) is en blijft gewoon een prachtige sport om te doen.

Gezien de voorbereiding wist ik ook dat ik mezelf geen illusies moest maken over de resultaten. Driemaal zwemmen in acht weken, twee echte fietstrainingen (en een paar verplaatsingen per fiets), en in totaal 4 à 5 uur trainen per week zijn uiteraard onvoldoende om voor de knikkers te kunnen strijden. Doel was dan ook vooral om te genieten van de wedstrijd en vlot de koers uit te doen.

In het zwemmen was ik vrij vlot weg. Alle atleten moesten verzamelen op het strand om na het startschot in het water te lopen. Het is daar even oppassen omdat je op sommige plaatsen over een klein randje met springen om in het water te geraken. Best even oppassen om niet te struikelen. Ik had me dan ook op de tweede rij opgesteld met toch een voetje op de richel. Kwestie van mezelf niet uit te schakelen nog voordat ik tegoei vertrokken was. Ik werd bij de eerste passen in het water al langs alle kanten gepasseerd, maar had dit na een paar zwemslagen alweer goedgemaakt. Vertrekken lijk ik beter te kunnen als ooit.

Eens die eerste paar slagen gepresteerd waren, ging het een pak minder. Ik heb me aan de zijkant gelegd want ik had vooral geen zin om in het gewoel terecht te komen. Ik had namelijk al heel snel gemerkt dat het gewring me veel krachten kostte en ik daar geen zin in had. Als gevolg daarvan kon ik natuurlijk ook niet genieten van de slipstream van andere zwemmers, maar comfort was me meer waard. Het verliep uiteindelijk heel vlot en was het leek snel gedaan te zijn. Soms is dat wel anders tijdens het zwemmen.

De wissel ging vlot (is wel een stukje lopen), en eens ik op mijn ros zat, had ik een redelijke gevoel inde benen. Ik kon een paar mensen passeren en soms passeerde er ook even iemand mij. Die konden meestal maar een tijdje overnemen waarna ik weer vond dat ze te traag gingen. Er was al een scheidsrechter in de buurt komen rijden die dan vooral richtlijnen gaf om achter elkaar te rijden. Net voor het einde van de eerste ronde keek ik dan eens om en merkte dat ik eigenlijk vooraan in een groepje van een man of twaalf zat. Er werd redelijk proper gereden, maar leuk is toch anders. En ik had vooral ook geen zin om het risico op een zwarte kaart te krijgen. Dus dacht ik maar proper op reglementaire afstand (of iets verder) te rijden. Dit had als gevolg dat het hele groepje mij één voor één passeerde. Naar het einde toe was er een stukje met iets meer tegenwind waarbij ik vond dat er toch wel echt te traag gereden werd. Ik ben dan wel vlot terug naar de kop gereden (en het groepje was best wel lang), maar eens ik daar reed voelde ik wel dat ik dat tempo toch ook niet helemaal kon volhouden. Uitendelijk dan maar als vierde of vijfde van de groep terug in het fietsenpark aangekomen.

Het lopen viel daarna goed mee, maar ook niet meer dan dat. Ik voelde dat ik vlot kon lopen, maar het tempo was was niet super. Ik kon dus zeker geen potten breken. Eigenlijk had ik een gevoel dat sterk trekt op de ervaring in mijn eerste jaren (klink lang, was waarschijnlijk maar één of twee jaar) triatlon. Redelijk zwemmen (60ste uit het water), om dan op te rukken in het fietsen (oké, vroeger rukte ik sterker op), om dan volop gepasseerd te worden in het lopen.

Het was een heel leuke wedstrijd, en de organisatie verdient daarvoor verschillende extra pluimen. Op de wedstrijd zelf was niks aan te merken, maar het was vooral leuk te merken dat er net na de finish nog een bevoorrading was met appelsienen, bananen en peperkoek met choco (akkoord, klinkt raar, maar smaakt echt niet slecht) en natuurlijk water en sportdrank. Straffer (nog nooit gezien op een triatlon), er werden zelfs gesmeerde sandwiches uitgedeeld in de tent tijdens het wachten op de prijsuitreiking (niet dat ik erop gewacht heb, maar de broodjes waren wel lekker). Oh ja, ik was dus 73ste, en het was leuk. Moet alleen proberen niet te denken hoeveel ik sneller ik ooit geweest ben.