Toen ik vanmorgen uit mijn bed kroop, was het aan het sneeuwen. Er lag nog niet veel, maar tegen dat mijn ontbijt verwerkt was begon dat er al veel beter uit te zien. Dus loopsloefen aantrekken en een lekker toertje gaan rondhossen.

Ik vind dat echt heerlijk om in de sneeuw te gaan lopen. Niet als de sneeuw al half aan het smelten is, of volledig plat gereden. Neen, ik wil mijn voeten neerzetten op de plaatsen waar ik de eerste ben. Ik wil de sneeuw voelen kraken on mij. Ik wil het witte landschap rond mij zien. We hebben er niet veel de kans toe, dus ben ik maar wat later naar het werk gegaan (gelukkig kon dat vandaag). Gelukkig maar, want na de middag was het witte tapijt al weer verdwenen. Het werd trouwens alleen maar leuker tijdens het lopen. In het begin was het waarschijnlijk nog ietsje te koud, en zagen de sneeuwvlokken er nog echt uit als vries-sterren. Later was de sneeuw zachter en dikker, zodat het dus ook luider kraakte.
Daarmee zijn mijn loopschoenen ineens gewassen. Niets is daarvoor zo efficiënt als in de sneeuw gaan lopen. Ze blinken weer (in de mate van het mogelijk voor ondertussen toch redelijk versleten schoenen).
Dit doet me natuurlijk weer denken aan een van de meest memorabele trainingssessies die ik ooit heb meegemaakt. Ik denk dat het in 1998, in de Ardeche op stage met “Wallonie 2000”. Op de laatste dag kwam onze trainen (Iwan Vis, een orientatieloper, die ook mee trainde met ons) op het idee dat we zouden gedropt worden op een berg, zo hoog als de auto’s ons konden brengen, om ons dan later terug op te pikken ongeveer twintig kilometer verderop (in vogelvlucht). Wij moesten dan, te poot, over de toppen, naar het eindpunt zien te geraken.
Het begon op een klein smal bergpadje richting top. Er lag eerst nog geen sneeuw, maar lopen was moeilijk door de vele stenen en omdat het pad wel heel smal en steil was. Later begon de sneeuw te komen. De absolute max was een stuk dwars door ik-weet-niet-wat (het lag daar heel dik) proberen lopen in de verse diepe sneeuw (“to boldly go where no man has gone before”). Lopen was het ook niet meer echt, je probeerde een paar passen te lopen waarbij je voeten een centimeter of tien wegzakken, om dan ineens een pas te nemen waarbij je tot aan de knie in de sneeuw wegzakt en (bijna) omvalt. Het was maar een kort stuk, later zaten we weer op beter beloopbare wegen, maar het is in mijn geheugen gegrift. Ik grijp dat ook elke kan die ik heb om dit eens dunnetjes over te doen.

Er zijn moedige mensen (zoals Wim, en enkele van zijn vrienden) die het idee opvatten om tijdens de winter een ironman aan te vatten. Voor het zwemmen geen probleem, het zwembad is altijd even arm. Voor het lopen gaat dat ook. Lange duurlopen in de winter zijn niet lastiger als in de zomer (soms zelf omgekeerd, als het heel warm is), alleen lopen bij regen en temperaturen net boven het vriespunt is echt kou.

Lange fiets trainingen in de winter zijn echter een heel ander paar mouwen. Om te beginnen is het al niet leuk dat je ineens 2km/h trager rijdt. Vanaf 16 graden (en zeker met een zonnetje) fietst toch ineens een pak makkelijker. Ik weet niet waaraan het ligt en heb er eigenlijk geen goede verklaring voor, maar voor mij was het altijd zo.

Als je echter meer dan 2h wil fietsen in de winter wordt het toch makkelijk een calvarietocht. De moderne sport kledij zijn wel van een fantastische kwaliteit, maar uiteindelijk blijft er toch meestal toch teveel zweet in de kleren hangen waardoor je het uiteindelijk berekoud krijgt. Eten en drinken is trouwens ook niet evident. Je hebt door de kou veel minder dorst waardoor je uiteindelijk makkelijk te weinig drinkt. Een goede sport drank kan dit voor een groot deel behelpen, maar dan moet je wel aan je drinkbus sabbelen natuurlijk.

Ik weet wel waarom ik zo graag naar Lanzarote ga. Dat valt vroeg genoeg in het jaar om nog wat andere wedstrijden te kunnen doen, en niet te vroeg zodat de winter grotendeels kan vermeden worden. Mijn voorbereiding zag er dan ook altijd (in grote lijnen) als volgt uit :

• ten laatste begin december (bij voorkeur november) beginnen aan de voorbereiding op de voorbereiding. Zorgen dat je terug regelmatig begint te trainen.
• vanaf begin januari de uren beginnen opdrijven. Doel is om naar eind februari al een redelijk volume aan te kunnen en al een paar langere ritten (3 à 4h) gedaan te hebben.
• begin maart twee weken op stage naar de zon, meestal Mallorca. Doel is om vooral veel fietskilometers te presteren zonder de rest uit het oog te verliezen.
• daarna is het goed doortrainen gedurende een week of zes, zorgen dat je voldoende uren maakt (18a20) en wordt er ook wat intensiteit ingelast
• als die zes weken om zijn is het tijd om naar Lanzarote te vertrekken. Ik kwam altijd 10 dagen voor de wedstrijd aan, kwestie van eerst een paar dagen nog deftig te kunnen trainen (parcours verkennen – niet dat ik het nog niet kan dromen, maar toch).
• een weekje rust en taper (in het goede weer in Lanzarote)
• d-day, proberen te genieten van de dag 🙂

Als je dat allemaal die maanden moet terugdraaien… brrrr
(en zeggen dat ik normaal redelijk goed tegen de kou kan).