Ik stond vroeger in triatlon middens bekend als “beest”, meer specifiek “fietsbeest”. Ik was in die tijd (op het sterkst van mijn kunnen – toen ik goed getraind was) dan ook een van de sterkste fietsers onder de triatleten. Ik kon dan ook, als redelijke zwemmer en loper, steevast een paar plaatsen goedmaken in het fietsen. Waarvan ik er dan terug een paar verloor tijdens het lopen. In die mate zelfs dat mijn eindresultaat meestal goed verspelbaar was door mijn positie halfweg het fietsen.
In die tijd waren mijn fysieke capaciteiten blijkbaar heel goed. Ik ben nooit veel gehinderd door blessures of ziekte. Mijn stevige bouw heeft hier ongetwijfeld ook voor geholpen (maar is dan weer een nadeel voor het lopen).
Recentelijk, en dan bedoel ik ongeveer de laatste anderhalf jaar, heb ik dat gevoel van een onverwoestbaar lijf te hebben niet meer. Ik denk dat ik nog wat te jong ben om te denken dat dit een gevolg is van mijn ouderdom. Neen, in de laatste achttien maanden ben ik naar mijn gevoel veel te veel ziek geweest, ben ik teveel hervallen als ik dacht genezen te zijn, en heb ik teveel last van spieren die trekken en wringen.
Ik kan het wel plaatsen. Rust is een essentiële factor om het lichaam in topconditie te houden, en ik zal vroeger waarschijnlijk ook een gezonder eetpatroon gehad hebben. Maar vooral rust lijkt me belangrijk, meer nog mentale rust en minder stress.
Eind vorig jaar zat ik er een beetje door. Ik ben toen ook serieus ziek geworden (twee, drie weken ziek met veel koorts) en begon toen te beseffen dat mijn werksituatie dit voor een groot deel (mee) veroorzaakte. Of beter, mijn beleving van de werksituatie en dat ik de dingen onvoldoende van me kan afzetten.
Dankzij de hulp van Kristien heeft dit alles geleid tot een evaluatie van mijn leven en werken, en een bepalen van nieuwe doelstellingen. Dat heeft alles samen wel zo’n negen maanden geduurd vooraleer ik een helder beeld kreeg en een paar knopen in mijn hoofd heb kunnen doorhakken.
Allen het opnieuw hebben van doelen was goed in mijn hoofd. Dat was al te lang niet meer het geval omdat ik mijn privé/sport doelen teveel heb laten wegvegen doordat ik me teveel heb laten meeslepen op het werk.
Ondertussen is gebleken dat het heruitvinden van mezelf te traag is gegaan, waardoor ik mijn doelen weer zal moeten bijstellen. Voor het eerst heeft dit als gevolg dat triatlon helemaal geen prioriteit meer is. Het herzien van mijn werksituatie heb ik nu ook al terug moeten herzien. De andere ideeën zijn nu ofwel moeilijker ofwel irrelevant geworden. Maar ik zal proberen deze keer minder lang na te denken om nieuwe doelen te bepalen.
De fysiek sterke beer ben ik voorlopig niet meer, maar ik hoop dit terug te kunnen bereiken.
Ik zal echter wel steeds een knuffelbeer blijven. Alleen spijtig dat ik ondertussen mijn berin kwijtgespeeld heb.