Ik ben een gelukkig mens (misschien niet op elk gebied, maar ne mens kan ook niet te veel zeveren he).
Ondertussen “vele” weken geleden, op 10 december bij het avondeten, om precies te zijn begon ik een beetje last te krijgen in mijn buikstreek. De pijn begon wel redelijk hard te steken, maar zoals Kristien zei, ik was de dag ervoor in het water gevallen (met Sammy, kano omgeslagen bij de bibbertriatlon, vraag me niet wat er gebeurde, gewoon ineens plons), dus waarschijnlijk had het daar iets mee te maken.
Dat hoopte ik dus ook.
Maar het deed echt wel goed zeer. Heel goed zeer. Een brufenneke en immodium (en een paar uren) later lag ik te woelen in mijn bed. Bij het ochtendgloren leek de stekende pijn echter toch iets geluwd, dus ik hoopte dat het toch vanzelf zou passeren.
Nu had ik mij voor het derde opeenvolgende jaar ingeschreven voor javapolis (conferentie) en dit was de vorige twee jaren door werk en/of ziekte in grote mate in het water gevallen. Dit keer ging het anders zijn! Ikke dus ’s morgens met goede moed naar een (overigens interessante) presentatie over dojo, maar lag daar half te creperen in plaats van volledig op te letten. Dat was dus verre van ideaal en ben dan ook tijdens de lunch huiswaarts gekeerd, onderweg een afspraak makend met de huisdokter.
Mijn gedachten waren natuurlijk ook al aan het ratelen, met 4 grote opties tot gevolg. Meest waarschijnlijk leek mij een appendicitis of blindedarmontsteking, maar ook mogelijk een spier scheur, nierstenen of iets onschuldig (zoals gewoon last van de darmen).
De vertrouwde huisarts liet er geen gras over groeien, waarschijnlijk inderdaad blinde darm (de andere opties waren uit te sluiten, misschien had ik dan toch dokter moeten worden), dus de mannen op spoed in Bonheiden gaan bezighouden… Een paar uurtjes later was ik een stukje van mijn eigenheid kwijt (of gezien de littekens, wat eigenheid bijgekregen), en daarmee had ik dus ook enkele weken sport verbod.
Dankzij de goede zorgen in het ziekenhuis en de thuisverpleging, is de genezing echter goed verlopen (denk ik toch), zijn alle wondjes nu dicht en heb ik (buiten een honderdtal meter joggen een dag eerder), gisteren mijn eerste training gedaan sinds dit akkefietje.
Het viel mee ben ik blij te zeggen. Had al veel verhalen gehoord van mogelijke (vrij normale) problemen. Veel mensen hebben de dagen na de operatie last van de schouders. De operatie wordt door drie gaatjes in de buik uitgevoerd en hiervoor word de buikholte vol lucht geblazen. Dit kan longen etc naar boven duwen waardoor er wat last ontstaat. Daar heb ik dus geen last van gehad, buiten een klein beetje stijfheid aan het middenrif. Goed getraind zijn heeft soms zijn voordelen.
Ik had ook gehoord dat er mensen zijn die heel lang last houden met de buikspieren, ook bij sportieve mensen. Maar ook hiervan ben ik gespaard gebleven.
Ik ben dus blij. Ik heb gisteren rustig 2 km gezwommen, met een paar lichte tempo wisselingen en het enige wat ik daar van voelde waren een paar (niet ongebruikelijke) stijve/weerbarstige puntjes in de schouders. Ik vermoed dus dat ik met veel plezier vrij snel terug een normaler bewegingsritme zal kunnen aannemen.
